تحقیق در مورد سیاستهای حمایتی دولت در بخش کشاورزی

لینک *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه17

فهرست مطالب

سیاستهای حمایتی کشاورزی در دنیا:

یارانه ها و دلایل پرداخت یارانه به بخش کشاورزی:

شیوه هایی که درسیاستهای حمایتی میتواند مورد توجه قرارگیردعبارتند از:

سیاستهای حمایتی کشاورزی درایران :

سوالی که در اینجا مطرح است آیا میتوان یارانه ها را حذف کرد؟

بیمه محصولات کشاورزی تضمینی برای تولید کشاورزان

به نام خدا

نام و نام خانوادگی:عبدالحسین حسینی لیر سیاهی

موضوع:سیاستهای حمایتی دولت در بخش کشاورزی

استاد:دکتر مقصودی

دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر-دانشکده کشاورزی و علوم آب

چکیده:

موضوع:سیاستهای حمایتی دولت در بخش کشاورزی

سیاستهای حمایتی و ابزارهای اعمال آنها در بخش کشاورزی ایران در قالب سه محور زیر دسته بندی می شوند:

1)یارانه های پرداختی

2)معافیت ها وامتیازات قانونی

3)سیاست های حمایتی تحت عنوان خدمات عمومی در بخش کشاورزی

منظور از سیاست بیان خط ومشی است که از سوی دولت،بنگاه،خانوار یا فرد به منظور دستیابی به هدف مشخص انتخاب و دنبال می شود و عمده سیاستهایی که در جهت تولید محصولات کشاورزی اتخاذ می شود به منظور دستیابی

به امنیت غذایی ،خود کفایی در تولید محصولات کشاورزی ،تثبیت درآمد کشاورزان،تثبیت در عرضه تقاضا ،ودر نهایت

کاهش ریسکهای قیمتی و تولیدی می باشد اصولا دولت با توجه به نوع سیاست ابزارهای مختلفی را در جهت مداخله در تولید و بازار محصولات کشاورزی اتخاذ می کند که نوع و نحوه اجرا هریک از سیاستهای مذکور به ساختار و مولفه های بازار محصولات کشاورزی بستگی دارد

کلید واژه ها:یارانه ها- سیاست های حمایتی -کشاورزی- امنیت غذایی

مقدمه:
سیاست&zwnj های بنیادی اقتصادی هر کشوری با توجه به شرایط وامکانات، متضمن میزان رشد و توسعه آن کشوراست. دو سیاست بنیادین حمایت گرایی و درمقابل آن آزادسازی اقتصادی به عنوان دو راهبرد اساسی در اتخاذ سیاست توسعه اقتصادی مطرح می باشند که با گذشت سال&zwnj های زیادی ازعمرعلم اقتصاد، اقتصاددانان هنوزبه اجماعی کلی درمورد انتخاب یکی از این سیاست&zwnj ها به عنوان سیاست ارجح در توسعه اقتصادی دست نیافته اند. این درحالی است که در دهه&zwnj های اخیر کشورهای توسعه یافته در ادامه مسیر توسعه خود، جایگزینی تدریجی راهبرد آزادسازی اقتصادی و تجاری را با راهبرد حمایت گرایی سر لوحه کار خود قرار داده اند و این انتخاب را به دیگر کشورها نیز توصیه می کنند، اما هنوز تغییر چشمگیری دراین مورد به ویژه در بخش کشاورزی مشاهده نشده است.

بخش کشاورزی بنا به ویژگی&zwnj های خاص اقتصادی، اجتماعی و سیاسی همواره از حمایت گرایی های گسترده برخورداربوده است. مجموعه&zwnj ی این ویژگی&zwnj ها و حمایت&zwnj های گسترده باعث شده است بخش کشاورزی مدت&zwnj ها از مباحث گات کنار گذاشته شود، زیرا حساسیت&zwnj های موجود در بخش کشاورزی از ابتدا رفتار ویژه ای را می طلبید. سیاست&zwnj های حمایتی در بخش کشاورزی در کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه نیز متفاوت بوده است، به&zwnj نحوی که کشورهای توسعه یافته با سیاست&zwnj های مشخص و هدفمند، حمایت گسترده&zwnj ای از این بخش کرده اند؛ برای نمونه، براساس گزارش سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD)، دولت ایالت متحده آمریکا بین سال&zwnj های 1986 تا 1994 ، 6/254 میلیارد دلار هزینه بابت یارانه&zwnj های کشاورزی پرداخت کرده است، اما سیاست&zwnj های کشورهای درحال توسعه عمدتاً منجر به حمایت منفی یا عدم حمایت قابل توجه شده است بخش کشاورزی درایران هم مانند سایر کشورهای کمتر توسعه یافته و درحال توسعه به عنوان یکی از بخش&zwnj های قدیمی و اصلی اقتصاد در زمینه تولید، اشتغال، امنیت غذایی، مبادلات خارجی و حضور در صحنه&zwnj های بین المللی و مزیت&zwnj های نسبی از جایگاه ویژه&zwnj ای برخوردار بوده است، به طوری که بیش از 52 درصد از تولید ناخالص داخلی و بیش از 20 درصد اشتغال وهمچنین نزدیک به 70 درصد از کل صادرات غیرنفتی به بخش کشاورزی اختصاص یافته است. حال سؤال این است که با توجه به سیاست های حمایتی و تجاری وسیعی که دولت در ارتباط با این بخش اعمال می کند، آیا از بخش کشاورزی در واقع حمایت به عمل می آید یا خیر؟ و میزان حمایت واقعی از این بخش درچه حدی است؟